Het verhaal van Herman ‘HERKKO’ Ronkainen, de grondlegger van het VrouwenSjouwen

Herkko Rosvo-Ronkainen was een onstuimige, vrijheidslievende man. Zijn ondeugend karakter leidde vaak tot vuistgevechten tussen groepen mannen. Dat resulteerde in littekens die het volledige lichaam van Herkko bedekten.
Door de zomers in het bos door te brengen en vaak voedsel te stelen uit huizen, wekte deze man angst op bij de mensen om hem heen, zo erg zelfs dat dat er geen enkel fatsoenlijk meisje dicht bij Herkko durfde te zijn.
Een wild gerucht ging echter dat Herkko een tedere en attente minnaar was. Dit gerucht had zich al verspreid naar de naburige dorpen. Maar Herkko hield van zijn vrijheid.
Geen opdrachten, geen vaste baan, geen vaste woonplaats en geen vaste vriendin.
Hij kon niet ontkennen dat hij de zachte omhelzing van een vrouw soms mistte alsook wat er verder gebeurde tussen de lakens. Maar vanwege hun levensstijl moesten Herkko en zijn vrienden die warme omhelzingen vaak afdwingen.
Natuurlijk vochten de meisjes terug. De enige manier om de meisjes vast te houden was door het meisje om hun schouders te wikkelen en haar armen en benen stevig vast te klemmen. Toen ze met het meisje over hun schouders over hekken, stenen en stronken sprongen, was het duidelijk dat hiervoor kracht nodig was. Veel kracht. Dat zorgde voor ontzag bij de meisjes uit de naburige dorpen.
Sommige verhalen beweren dat Herkko hieraan niet deelnam. Een punt bleef onduidelijk; waren de verliefdheden echt? Volgens sommige informatie had Herkko de reputatie een goede, liefdevolle man te zijn.

Wat wel klopt is dat Herkko een test bedacht om de kracht van zijn troepen te meten.
Er was geen plaats voor mensen die er slecht aan toe waren. Om toegelaten te worden tot de groep moest men over een hek springen met een zak rogge op de schouders. En daarna moesten ze door een sloot met dezelfde zak rogge. Wie de test niet kon doorstaan, kon onmiddellijk vertrekken